Najpierw przyszła półlitrowa butelka wódki w wiaderku z lodem. Później przyszły zwierzenia. Ich autorem był mój kumpel – nazwijmy go Mariusz.

Mariusz ma dwadzieścia dziewięć lat, pracuje jako doradca finansowy, lubi chodzić na siłownię i używać zbyt dużej ilości Hugo Bossa. Jego problem nie jest jednak związany z tym, że dostał za małą premię, ani z kontuzją barku, która uniemożliwia mu przerzucanie kolejnych kilogramów.

Mariusz mawia, że jego problem ma na imię Karolina. Jak się domyślasz, to jest imię jego dziewczyny. Ich związek należy do tej dziwnej kategorii: za dobrych, żeby je skończyć, ale za słabych, żeby czuć się w nich jak heros. Fakty są takie, że Mariusz jest typem, który sam nie wie czego chce. Będąc ze swoją dziewczyną, potrafi myśleć tylko o tym, ile innych wrażeń mu ucieka, kobiet, przeżyć, podróży i imprez, które na pewno są lepsze, niż wieczorna posiadówa z Netflixem. Jednak wystarczy, że Karolina wyjedzie z koleżankami na weekend albo się pokłócą, żeby Mariusz czuł się tak jakby to nudne siedzenie obok niej, było brakującym puzzlem w jego życiu.

Zwykle swoje wątpliwości kończy stwierdzeniem:
– Stary! Ta sytuacja w końcu mnie wykończy.

I jest to jedna z tych rzeczy, o których musimy pogadać…

czytaj dalej…

Nie wszyscy widzą sens szlifowania własnego charakteru, uważając je za coś równie zbędnego, co oglądanie „My Little Pony”, ale ja nie jestem jedną z tych osób.

Już dawno zauważyłem, że praca nad sobą to najważniejsza robota w życiu, a my dostajemy to, co jest kompatybilne z nami. Żeby dostać pracę, w której jest wymagana zaawansowana znajomość języka niemieckiego, trzeba się go nauczyć. Żeby mieć dobry związek, można „być po prostu sobą”, ale jeśli jest się skrzyżowaniem socjopaty i stalkera, to jednak lepiej nad sobą popracować. Żeby mieć lepszy biznes, w pierwszej kolejności trzeba nauczyć się zarządzania sobą i swoim czasem.

Tę listę można wydłużać w nieskończoność. Natomiast fakty są takie, że możemy być lepszymi lub gorszymi wersjami siebie. Bycie gorszą wersją jest łatwe – wystarczy sobie odpuścić wysiłek, naukę, tworzenie relacji i dbanie o zdrowie, dietę czy samopoczucie. Z byciem lepszą wersją jest już trudniej, bo dążenie do wykorzystania swojego potencjału to proces, który wymaga uwagi. Najbardziej liczy się w nim samoświadomość, zbieranie inspiracji, planowanie, eksperymentowanie oraz wyciąganie i aktualizowanie wniosków.

O każdym z tych elementów dałoby się napisać oddzielną książkę „Lodu” Jacka Dukaja, więc dzisiaj piszę tylko to, co najważniejsze. czytaj dalej…

W ciągu ośmiu lat, od kiedy dzielę się swoim doświadczeniem, nauczyłem się wielu rzeczy. Jedną z nich jest świadomość, że możesz dać komuś gotowe przepisy na to jak wyrwać się z błędnego koła bylejakości, zapakować je do pudełka, przewiązać je czerwoną wstążką i wręczyć z najserdeczniejszymi życzeniami, żeby i tak usłyszeć:
– Łatwo ci to mówić. Gdyby mi tak łatwo przychodziło pisanie/zarabianie pieniędzy/poznawanie ludzi/cokolwiek innego, to też bym był w twojej sytuacji.

Też tak kiedyś mówiłem. Zmieniło się to kiedy poznałem Marcina.

czytaj dalej…

Kilka miesięcy temu napisał do mnie czytelnik. Nie pamiętam czy chodziło mu o trzymanie diety, pracę nad sobą, budowę firmy czy ogólnie o ogarnięcie swojej kuwety. Wiem za to, o co mnie pytał – chciał wiedzieć co zrobić, żeby dążenie do tych celów nie było takie trudne? Jak pracować, żeby nie musieć wydzierać marnych okruchów satysfakcji w chwilach, kiedy inni wydają się tak dobrze bawić? Co zrobić, żeby nie czuć strachu, który wiąże się z zaczynaniem tego, co nowe?

Generalnie pytał o to, jak iść do przodu czując się jak nabuzowany energią heros, skrzyżowany z chińskim dzieckiem, które zrobi wszystko o czym pomyślisz, pięć razy szybciej i trzy razy taniej.

czytaj dalej…

Przez setki lat matki mówiły swoim dzieciom: „Bądź dobrym człowiekiem”, ale cały czas zmieniała się definicja „dobrego człowieka”. W średniowieczu był nim rycerz – bogobojny, odważny i szlachetny. W renesansie – humanista dążący do wszechstronnego rozwoju. W romantyzmie – odpowiednik Wertera, który nie umie sobie poradzić z friendzone albo wieszcza, który mówi: „Naprawdę chciałem walczyć w powstaniu”.

Żaden z tych modeli nie był idealny, ale wyznaczał kierunek, w którym warto dążyć. Dzisiaj tych kierunków nie ma. Autorytety się zrelatywizowały. Każdy widzi siebie jako skrzyżowanie Sokratesa z Platonem i Arystotelesem w jednym. Zwykle kończy się to tym, co podsumowuje zdanie krążące od kilku tygodni w internetach: 38 milionów ekspertów od himalaizmu, holokaustu i aborcji, ale jak przyjdzie co do czego, to nikt Januszowi nie potrafi wytłumaczyć, żeby najebany nie jechał po fajki.

czytaj dalej…