To mogłoby być ćwiczenie na docenianie tego co się ma, ale nim nie jest. Po prostu siedzę, a w mojej głowie pojawiają się myśli o ogromnym farcie, który mam, żyjąc w tym miejsce i czasie.

Obok siebie mam kawę z Kostaryki zaparzoną w zgrabnej filiżance, a przed sobą jasno świecący monitor laptopa, z którego płynie muzyka otaczająca mnie miękkością. Przez mój świat nie przetaczają się śmiercionośne epidemie ani nie muszę stawać do walki o cudze idee. Najważniejsze jest jednak to, że mogę się bezproblemowo kształcić jak chcę i w jakim kierunku chcę. Przez pokolenia jedyne co można było robić, to słuchać rad gościa, który miał opinię podróżnika, bo raz pojechał do sąsiedniego powiatu albo opierać się na porzekadłach, których „mądrość” często wynika z błędów poznawczych i braku umiejętności wnioskowania.

Dzisiaj mamy bezproblemowy dostęp do doświadczeń innych, przenikliwych analiz i wskazówek mentorów, dzięki czemu nie trzeba iść przed siebie po omacku. W końcu wiadomo już – przynajmniej w zarysie – co warto robić długoterminowo (podpowiem, że ćpania heroiny i oglądania polskich stand-up’ów nie ma na tej liście).

I biorąc to wszystko pod uwagę, nic nie irytuje mnie bardziej, niż widok ludzi którzy przy temacie zmian, zawsze wyciągają z rękawa uwagę o treści:
– Wszystko pięknie, ale co jeśli to się nie uda? czytaj dalej…